Waar in het moderne leven verandering en ontwikkeling meest de norm is, lijkt het ons verstandig om soms stil te staan. Bij een boel zaken die je als vanzelfsprekend beschouwt en andere filosofische beschouwingen, maar ook bij hoe mooi het kan zijn als er niet zoveel verandert, of maar heel langzaam.

Deze eend is hier een voorbeeld van. Geboren in Parijs, daarna 250 km naar het westen opgeschoven. In de Mayenne, iets naast Le Mans, werd hij in ’64 geregistreerd en hij is er tot recent gebleven. Getuige de stickers op de voorruit werd hij tot ’83 gebruikt, 47.000km lang, maar niet ver, rondjes om de kerk. Een laag gemiddelde per jaar in zijn actieve leven, maar hierna werd het leven pas echt traag. 

35 jaar stilstand, kom er in onze drukbezette levens maar eens om. 35 jaar heel langzaam stof vergaren, muizen huisvesten, die met je stoffen interieur nesten bouwen in het chassis. De gaten in de banken en onderplaat zijn er getuigen van. De dunne oorspronkelijke lak die zich heel langzaam gewonnen geeft. In een schuur op het Franse platteland, waar de tijd stil lijkt te staan.

De een kijkt naar het resultaat en denkt aan ijzer-recycling. Een ander denkt dat hij er vast weer iets heel mooi glimmends van kan maken. Nog weer een ander denkt dat hij de traagheid zou willen eren door dit monument in stand te houden. Zoveel mogelijk te behouden en slechts een weinig in te grijpen, alleen waar een gebrek aan metaal en gebruikseisen dat absoluut noodzakelijk maken. Wij kunnen ons daar wel in vinden, willen ons daarvoor inzetten. Zullen we samen dit eerbetoon brengen?